تاریخچه استادیوم سن سیرو

هدیـه ای از پیـرلی

استادیـوم سن سیـرو هدیه ای از طرف پیـرو پیـرلی، رئیس میـلان از سال 1909 تا سال 1929، به باشگاه خودش یعنی میـلان بود. سن سیـرو تنها در مدت 13 ماه و 15 روز با کار مداوم و تلاش 120 کارگر ساختمانی بنا شـد. هزینـه ساخت این استادیـوم در آن زمان حـدود 5 میـلیون لیـره بود که با معادل سازی به زمان حال، مبلغی حـدود 3 و نیـم میلیـون دلار تخمین زده میشـود. طرح سن سیـرو توسط اولیسـه استاکینی بر روی نقشـه پیاده شد، و آلبـرتو کوگینی، مهندس مشهـور ایتالیایی که در معماری طرح های بزرگی در ایتالیا از جملـه "ایستگاه مرکـزی میـلان" نظارت داشت، مسئولیت معماری سن سیـرو را برعهده گرفت.

افتتـاح سن سیـرو

سن سیـرو برمبنای معماری استادیـوم های انگلیسی طراحی شـده بود، فقط برای روح فوتبالی، و متشکل از 4 جایگاه که در مجموع 35000 تماشاچی را در خود جای میـداد. سن سیـرو در 19 سپتمـبر 1926 و در حالی که استادیـوم مملو از تماشاچی شاهـد شکست میلان در برابر اینتـر بودند، افتتـاح شد. اولین بازی لیگ در این استادیـوم نیـز با شکست میلان در برابر سمپـیردارنـزه به انجام رسـید، در حالی که اولین بازی بین المللی در این استادیـوم، در تاریخ 20 فوریـه 1927 و با تساوی ایتالیا برابر چک اسلـواکی به پایان رسیـد. تا پایان سال 1949 سن سیـرو جزو اموال خصـوصی باشگاه میـلان محسوب میشـد. در آن زمان ها اینتـر بازی های خانگی خود را در آرنا که در مرکـز شهر میـلان قرار داشت، برگزار میـکرد. این تئاتـر فوتبال از آن زمان تاکنـون تحت چندین بازسازی بزرگ قرار گرفته است تا به شکل امـروز خود در آمـده است.

اولین عملیات افزایش گنجایش

میـلان استادیـوم سن سیـرو را در سال 1935 به شواری شهر میـلان واگذار کرد. و سه سال بعد از آن واگذاری تصمیـم به افزایش گنجایش این ورزشگاه گرفتـه شد. فوتبال روز به روز در حال افزایش محبوبیت در بین هوادارن بود، و نیاز مبرم به استادیومی با گنجایش بیشتـر حس میشـد. این ماموریت به معمار روکا و مهنـدس کالتزولاری واگذار شـد، و آنها توانستنـد از ظرفیت و پتانسیـل قابل توسعه معماری اولیـه این استادیـوم بهـره ببرند و شروع به بزرگ سازی آن کنند. در سال 1952 ظرفیت استادیـوم برای 150000 تماشاچی طراحی شـده بود، اما شورای شهـر این تصمیـم را نپذیرفت و گفتگـو طراحان استادیـوم با این شورا بی نتیجه ماند. بعد از خرج 5.1 میلـیون لیـره برای مدرن سازی سن سیـرو، افتتاح دوباره استادیـوم در تاریخ 13 می 1939 و در حالی که ایتالیا در برابر انگلستـان 2-2 متوقف شـد، به انجام رسیـد. مجمـوع دریافتی ها از باجه های سن سیـرو در آن بازی مبلغی حدود 1.2 میلیـون لیـره بود.

توسعـه در مرحلـه دوم

فاز دوم مرحله توسعه سن سیـرو در سال 1954 شـروع شد، و دوازده ماه بعد در تاریخ 26 اکتبـر 1955، با گنجایشی معادل 85000 تماشاچی این استادیـوم تاریخی مجـددا افتتاح شـد. اولین نورافکن ها در این سن سیـرو در سال 1957 نصب شد، و به دنبال آن در سال 1967 اسکـوربرد الکترونیکی در آن نصب گردید. نورافکن ها در سال 1979، زمانی که طبقـه های دوم ورزشگاه توسعـه یافتنـد، مدرن سازی شدند. نام سن سیـرو به طور رسمی در تاریخ 3 مارچ 1980 به افتخار جوزپـه مه آتزا، بازیکن افسانـه ای میـلان و اینتـر در دهـه 30 و 40، به نام وی تغییـر یافت. در سال 1986، طبقـه اول سکو ها به طور کامل به صندلی مجهـز شد و و به صورت بخش های جداگانه شماره گذاری و رنگ شـد. جایگاه مرکزی و اصلی به رنگ قـرمز نقاشی شـدند و جایگاه های مجاور و روبـرو به رنگ نارنجی، جایگاه شمالی پشت دروازه به رنگ سبـز و جایگاه جنـوبی پشت دروازه یعنی جایگاه میـلانی های دو آتشه، به رنگ آبی نقاشی شـدند.

مرحلـه سوم از توسعـه سن سیـرو

برای رخداد بزرگ جام جهـانی 1990 ایتالیا، مسـئولان شهـر میلان بعد از این که به علت هزیـنه های سنگین برای ساختن یک استادیـوم جدید با مخالفت مواجـه شـدند، به فکر بازسازی مجـدد استادیـوم مه آتزا افتادنـد. ایده اولیـه برای ترمیـم این استادیـوم به گونه ای آینده گرا و چشـم نواز بود: ساختن طبقـه سوم برای جایگاه ها و ساخت سقف برای استادیـوم برای محافظت از همه تماشاچیان. این طـرح توسط  معمار جیانکارلو راگزاتی، معمار انـریکو هافـر، و مهندس لئـو فینتری در حالی که اهداف آنها ایجاد طبقـه سوم به صورت مستقل و با استفاده از زمین های اطراف استادیـوم بود، شروع به کار کرد.ساختار ظبقـه سـوم استادیـوم سن سیـرو بر پایه 11 برج سیلندر مانند بنا نهاده شـده است. این ستـون ها همچنین دسترسی به جایگاه ها و بخش های سرویس دهی مختلف را ممکن میسازد، ضمن اینکه ساختار آن کاملا مجـزا از ساختار اصلی استادیـوم است. چهار عدد از این ستـون ها تیـر های مشبک سقف استادیـوم را نگهـداری و پشتیبانی میکنند. برای راحتی تمام تماشاچیانی که از بازی ها دیـدار میکنند، تمام صندلی ها به طور ارگنومیکی طراحی شـده اند، همچنین برای شناسایی بخش های اصلی استـادیـوم تمام صندلی ها به چهار رنگ مختلف رنگ شده و شماره گذاری نیـز شده اند. تمام 85000 تماشاچی حاضـر در استادیـوم توسـط سقف انحنا دار سن سیـرو که ساخته شده از پلی کربنات است حفاظت میشـوند. علاوه بر مـوارد ذکـر شده، سیستم سرمایشی و گرمایشی مـدرن به همـراه سیستم روشنایی شناور برای راحتی تماشاچیان نصب شـده اند. در تاریخ 8 جون 1990، سن سیـرو پذیرای مراسـم افتتحاحیـه جام جهانی و به دنبال آن بازی افتتحایـه آرژانتین و کامـرون بود. از آن زمان تا کنـون " اسکالا دل کالچـو" پذیـرای میلیـون ها هوادار در بازی های مختلف بوده است. در تابستان سال 2008، مطابق خواسته های قوانین یوفا تغییـراتی در ساحتار استادیـوم به وجـود آمد و ظرفیت آن به 80018 نفـر کاهش یافت.

اعـداد و ارقـام

برای تکمیـل ساخت سن سیـرو، 10000 کونتال سیـمان، 3500 متـر مربع ماسـه، و 1500 کونتال آهن استفاده شـده است. همچنین از 80 کیلـوگرم گچ برای علامت گذاری 105 متـر از طول و 68 متـر از عرض زمین استفاده شـده است. فنس های محیطی در ابعاد 204 در 296 متـر هستنـد که 1100 و 1200 تن وزن دارنـد. سقف ها به 256 چراغ های نورافکنی که قدرت روشنایی 1500 وات را دارنـد، مجهـز شده اند. برای ساخت قسمت های اصلی ساختار، دو جرثقیـل بلنـد 64 متـری در محـل استادیـوم قرار گرفتـه انـد. در داخـل استادیـوم نیـز، خروجی اضطراری و بالابر بخش سـرویس ها با ظرفیت 1000 کیـلوگرم نصب شـده است. سن سیـرو در کنار زمین مسابقـه اسب دوانی شهـر و در فاصلـه 6 کلیـومتری مرکز شهـر میلان بنا شـده است.

فراتـر از فوتبـال

استادیـوم سن سیـرو نمادی از شهـر میلان است (مانند وضعیتی که اسکالا و دومو در شهـر میلان دارنـد).  و نه تنها برای فوتبـال، بلکـه برای رخـداد های مهـم دیگـر نیـز همـواره مورد استفاده بوده است. برای مثـال، مسابقـه بوکس بین دولیـلو لویی و کالـو ارتیس در تاریخ 1 سپتمبـر 1960، مسابقه ای برای عنوان جهانی والتر جونیـور، در این استادیـوم برگزار شـد. 50043 نفـر از نزدیک شاهد این رخـداد بزرگ بودنـد و از این تعداد 8000 نفـر در اطراف رینگ بوکس قرار گرفته بودنـد. این رقابت با پیـروزی طرف ایتالیایی به اتمـام رسیـد و به همـراه خود 130 میلـیون درآمـدزایی کرد. سن سیـرو حتی پذیرای بسیاری از کنسرت ها نیـز بوده است. باب مارلی در 27 جون 1980 نمایش خود را در جایگاه شمالی به اجـرا گذاشت. در آن مـراسم 90000 هزار نفـر از شوی دیدنی این موزیسین جامائیکایی استقبال کردنـد. برای بروس اسپرینگسین در سال 1985 نیـز چنین استقبالی به عمل آمـد. جایگاه قرمـز حتی پذیـرای یک دیسکـو از نوع محـوطه باز نیـر بود. اکنـون در ضلع جنـوبی، موزه ای بنا شده است که در آن افتخارات میـلان و اینتـر از طریق تمام افـرادی که در این افتخارات نقش داشتنـد، به یادگار مانـده است. استادیـوم در زمانی که در آن بازی ای برگزار نمیشـود، میتواند پذیـرای 50 هـزار ملاقات کننده باشـد. از اول جولای سال 2000، سن سیـرو به طور مشـترک توسط دو تیـم شهر میـلان یعنی ای سی میلان و اینتـر میلان اداره میشـود.